Կետադրում ենք։
Կար-չկար մի իմաստուն` մեծ, խելքով, աշխարհի չար ու բարուց հասկացող: Կյանքն անցկացնելով մարդկանց մեջ՝ իմաստունն ուսումնասիրում էր նրանց՝ ցավով համոզվելով, որ ավա՜ղ, բանական էակը հաճախ զուրկ է մեծահոգությունից. եսամոլ է, անձնապաշտ, և վշտանում էր դրա համար:
Մի անգամ իմաստունը լսեց, որ իբր մի հարուստ մարդ կա` շռայլ ու կարեկից:
<<Ուզում եմ ինքս համոզվել>> մտածեց նա՝ որոշելով այցելել հարուստին:
Հագնելով ցնցոտիներ՝ նա մեծատունի մոտ գնաց: Վերջինս, տեսնելով ցնցոտիների մեջ մերկությունը, մի կերպ ծածկած մարդուն խոժոռադեմ նայեց և հեռացավ՝ դուռը շրխկացնելով անկոչ հյուրի երեսին:
………….
Նա սաստիկ ձանձրանում էր. գյուղն իր տեղը չէր, ու ինքն էլ այլ պլաններ էր ուղեղում փայփայել: Ամուսինը չէր հետաքրքրվում թատրոնով կամ ձիարշավով, գրականությամբ կամ սուսերամարտով, մինչդեռ ինքնաբավ ժպտում էր նայելով իր կնոջը: Ի՞նչը ստիպեց ընդառաջ գնալու ամուսնու անհեթեթ առաջարկին․ Էմման չէր կարողանում բացատրել: